Woensdag 2 maart Collingwood

Vandaag willen we naar het noordelijkste puntje van het Zuidereiland rijden. Na een klein uur rijden komen we bij de parkeerplaats en ook al was het rustig onderweg, hier blijkt dat er meer mensen hetzelfde idee hebben.
We nemen de wandeling “Dunes and beaches” en komen na een flinke wandeling langs de bosrand bij de zandduinen en uiteindelijk bij een prachtig strand met rotsen: Wharariki Beach. Het is opkomend tij en we kunnen tot op een paar meter afstand van een paar zeehonden komen. Het is heerlijk in de zon op het strand en we weten nu ook waar de naam Golden Bay vandaan komt: op de terugweg zien we een prachtige schittering in het fijne zand, net of er goudkorreltjes liggen.

Bij een leuk koffietentje Archway café onszelf op koffie met wat lekkers getrakteerd. Dan rijden we nog even naar Cape Farewell en op de Old Man Road zien we waarom deze weg zo heet: in een stuk rots zien we inderdaad het gezicht van een (oude) man.

Aart weet een mooie weg naar de westkant: via een gravelweg rijden we door het Kahurangi National Park om een prachtige lagune en komen voor ons gevoel aan het einde van de bewoonde wereld. Wat schetst onze verbazing als we langs de weg een bord zien met het opschrift Westhaven, luxury lodges. Daar moeten we het fijne van weten. We rijden een heel eind de weg op en komen uiteindelijk bij een houten hutje. Dan zien we een hek en Marita en Gerda lopen de tuin in en zien een prachtig huis met een fantastisch uitzicht op de Abel Tasmanzee en een achtertuin vol rotsen. En ja, hier verhuren ze een lieflijk, klein houten huisje voor twee personen.
Echt aan het einde van de wereld! De luxe lodges hebben we gemist! We moeten dezelfde weg terug rijden.

Net voor sluitingstijd van de enige supermarkt in ons dorp zijn we terug. We zitten gezellig op het terras voor onze huisjes en eten hapjes en een pizza en ijs als toetje. De dames willen hier nog wel een dag langer blijven.

Song of the day: “On the beach” Chris Rea